Nog geen week thuis en al weer verschillende kilometers gelopen. Aftrainen of verslaving? Ik denk het laatste terwijl het eerste zou moeten. Het maakt echter niet uit. Het effect is hetzelfde.

De Romein. Van veroveraar tot zwaar leunend op de geschiedenis. De politiek is verrot en het vertrouwen is weg. Niet alleen in de hoofdstad trouwens. De mafia staat minimaal naast de overheid is de teneur. Het enige wat bindt, is de korte historie van eenheid. Garibaldi is een held. Ceasar is een held.

Geen gewandel meer. Woensdag weer naar huis. Gelukkig dat ik een huis heb. Want ik loop voor mijn plezier terwijl miljoenen mensen lopen voor hun leven. Nu nog steeds. Na al die eeuwen van beschaving. In Italië is hiervan veel te zien. Van die beschaving. En vluchtelingen.

Bijna juli. De Sinterklaasdebatten gaan zo weer beginnen. De marsepeinen varkens liggen al bijna in de etalage. En het einde van de reis is op één etappe na gevild. De planning is dus gewijzigd. Morgen heel vroeg loop ik Rome binnen en probeer ik de dienst in de Friezenkerk te halen (update: niet gehaald 25 km was net een half uur te ver om op tijd te zijn).

Weemoed. Al terug kijkend naar de afgelopen weken, kreeg ik vandaag opeens een melancholisch gevoel. De reis van mijn leven (tot nu toe) loopt op zijn einde. Het reisdoel is in zicht, het avontuur bijna voorbij. Mijn hele lichaam voelde dat ook zo aan. Hoe ik dat weet? Al mijn poriën huilden schokschouderend vanaf een uur of zes deze morgen.

Lazio. De voetbalclub met nogal rechtse denkbeelden. Lazio. Het vanuit de historie arme deel van Italië. Lazio. Lazio. Lazio. Wat rolt dat woord lekker van de tong. Nog honderd kilometer en dan is het zover. Rome. Maar dan hoop ik niet dat een bejaarde vrouw mijn achillespezen doorsnijdt met haar winkelkar. 

In de voorbereiding las ik er veel over; de mensenvriend. Pepperspray. Stokken. Stenen. Er werd zelfs gesproken over een taser. Want de mensenvriend is gevaarlijk. Zeker voor pelgrims die toch een zeker luchtje van ontbinding met zich meedragen.

Niet al te vroeg weg vanwege latertje en bier de vorige avond. Maar om 0615 stond een heel lekker bakje cappuchino voor me klaar met twee brioches ingepakt voor de tocht van vandaag. In Nederland wordt het warm vandaag en hier is het nieuwe normaal ook al een tijdje aan de gang. 

Na een heerlijk nachtje slapen met een paar geweldadige dromen op weg naar Spoleto. De stad met de roltrappen om toeristen en inwoners van en naar de hogere delen van de stad te brengen. Maar ook de stad met een prachtige dom en de stad waar ik Ruud Verkerke en zijn vrouw Helga zou ontmoeten.

Als je een wild zwijn van zo dichtbij ziet, is je laatste uur geslagen. Of het varken is dood. Dit zwijn hing in Spello aan de buitengevel van een winkel waar ze ook ezelballen verkochten. Per twee. Eet u ze hier op of neemt u ze mee naar huis?

De wandelaars die denken te weten hoe het heurt. De wandelaars die weten hoe het moet. Maar vooral die weten wat wel een echte pelgrim is en wie niet. Je ziet ze toch wel eens langskomen. 

Na de relatieve rust van de afgelopen dagen besloten om alles uit de kast te halen en niets af te snijden of in te korten. Eerder het tegenovergestelde. Dus vanuit Gubbio naar Valfabrica gewandeld. Veertig kilometer door weer en weinig wind. Met Andrea, een gelouterde wandelaar met een iets trager tempo. Dus dat was wennen. En uiteindelijk ook vermoeiend. Maar leerzaam.