Woef. Blaf. (dag 82)

In de voorbereiding las ik er veel over; de mensenvriend. Pepperspray. Stokken. Stenen. Er werd zelfs gesproken over een taser. Want de mensenvriend is gevaarlijk. Zeker voor pelgrims die toch een zeker luchtje van ontbinding met zich meedragen.

Het schijnt dat de mensenvriend met name de angstige pelgrim zoekt om eens lekker in te bijten. Tenminste dat is de gedachte. En dat klopt. Ik schrijf nu met mijn linker grote teen omdat ik vandaag te grazen ben genomen door een wilde horde chihu ..., chuhuwa ...., chihuawei .... , mexicaanse hondjes. 

Honden staan achter het hek. Die blaffen. De hele dag. De hele nacht. En hoewel ik JJ de Bolgrim vh De hondenvriend ben, gaat dat blaffen soms door merg en been. In Fiesole en Pietrolunga begreep ik Nero opeens. Wanneer ik daar nog een nacht dat geblaf had moeten aanhoren, had ik beide dorpen platgebrand. 

De honden die loslopen, hebben baasjes. En als het baasje het goed vindt, kun je de hond aaien. Dat is leuk en het maakt een gesprek een stuk makkelijker.

En je hebt honden die eigen baas zijn. Die herderen een schaapskudde. En daar moet je tegen praten, rustig blijven en proberen niet tussen schapen en honden te komen. Doe je dat toch dan krijg je een reprimande.

Ga je als een dolle rennen, wordt je verscheurd. En ga je met stokken slaan en met keien gooien, wacht je misschien een lot dat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeer bloederig gaat aflopen. Heel misschien blijft er dan een kies over die je familie nog ter aarde kan bestellen.

Dus je ziet dat het allemaal wel meevalt. Het veiligste is om in een groep te lopen. En als dan een meute honden achter jullie aanstormt, hoef je er alleen maar voor te zorgen dat je niet de langzaamste bent (wandeltip #342).

De gerende kilometers vandaag: 28. En ik ben inmiddels in Stroncone aanbeland. Ik kan Rome al bijna zien. Bijna.

Iedereen kent wel zo'n ex.