Het einde der tijden (dag 86)

Geen gewandel meer. Woensdag weer naar huis. Gelukkig dat ik een huis heb. Want ik loop voor mijn plezier terwijl miljoenen mensen lopen voor hun leven. Nu nog steeds. Na al die eeuwen van beschaving. In Italië is hiervan veel te zien. Van die beschaving. En vluchtelingen.

Waarom laten wij Italië zitten met een heel groot vluchtelingenprobleem? Ik begrijp dat werkelijk waar niet. Wat ik wel begrijp is dat de angst regeert. Angst voor buitenlanders in de straat. Angst voor het onbekende. En stel je eens voor dat je iets minder geld op de bankrekening zou hebben. De gruwel. 

Feitjes en wetenswaardigheden

Zo. Dit waren de stichtelijke woorden. Nu wat feiten.

In totaal ben ik 86 dagen onderweg geweest. Daarvan waren 13 rustdagen waar ik me geen meter heb verroerd. Sommige waren aangenaam (bezoek van Chris en Sis), sommige noodgedwongen (werk) of noodzakelijk (wachten op medicatie).

Het totaal aantal kilometers dat ik heb gelopen is ruim 2600 (het exacte aantal moet ik nog checken). Dus gemiddeld 30 km per dag of exclusief rustdagen 35 km per dag.

Eten en drinken

Aardbeien: 20 kilo. Melk: 86 liter. Water: 440 liter. Noten: 15 kilo. Cola/Fanta: 30 liter. Bier: 50 liter. Wijn: 4 liter. Pasta: teveel. Pizza: teveel. Appels/ perzikken: 10 kilo. Chips: 8 kilo. Rijst: te weinig (2 keer). Yoghurt: 43 liter. Groente: 18 kilo.

Het weer

Voor de liefhebberts. In Duitsland niet best. Maximum temperatuur plus 6 (overdag). Minimumtemperatuur min 4 ('s nachts). Regen: vanaf Bad Mergentheim in Duitsland tot de Reschenpas in Italië. Met een paar dagen in Oostenrijk droog.

Vanaf Verona niet onder de 29 graden met de laatste week 37 plus graden. Dat hoort erbij. Ik heb me enorm vermaakt en heb zeker niets te klagen. 

Slapen

Het weer in Duitsland heeft er voor gezorgd dat ik veel in hotels en dergelijke heb overnacht in plaats van in mijn tentje. Ik kreeg mijn spullen niet meer droog. De laatste week in Italië hunkerde ik naar de airco. Duurder tripje dan gepland dus. De meeste kamers pas na 1700 uur geboekt. Geen stress gehad. Ik lag tussen 2100 en 2300 te slapen. Het interne wekkertje ging tussen 5 en 6 wel af. Twee keer doorgeslapen tot 7 uur. 

Alleen

Van de 73 dagen heb ik 62 dagen echt alleen gelopen. Heerlijk. Geen overleg. Eigen tempo. Het zelf bepalen van pauzes. En het voornaamste: je eigen route bepalen. De rode GPS lijn is een mooie basis maar slechts een indicatie voor mezelf. Je moet zelf wel routes (aan elkaar) knutselen om in Rome te komen.

Tot en met Assissi werkte dit goed. Vanaf Stroncone had ik echt 'De Franciskaanse voetreis' moeten volgen. Ik was toch iets te rekkelijk. Een tijdelijke reisgenoot had me kunnen overtuigen die route te nemen. En dat ik zeker aan mijn laars  gelapt.

En wat is alleen? Elke dag genoeg mensen en dieren om mee te praten. Ik heb wat afgestalkt. Praten moesten ze. Of ze nu wilden of niet.

Dieren in het nieuws

Ik heb nog nooit zoveel vlinders gezien als in Umbrië. Ongelooflijk veel. En het mooie van vlinders is dat het lijkt of ze met je mee vliegen. Net zoals de koekoek. Wat kun je die missen zeg! De afgelopen dag niet gehoord en ik voelde me een wees.

Een marmot of drie. Meerdere marters (dood en levend). Duizenden hagedissen. Tientallen slangen. De mooiste libellen (Po-vlakte) en kevers (overal). De hop (Florence). Muizen (Duitse bossen) en ara's (Po-vlakte). Roofvogels (weinig in Italië): visarenden (denk ik), havikken. Schildpadden (Po-vlakte) en hazen. Een nest spechten. Wat moet de wereld vol hebben gezeten met dieren (en bos) in de tijd van Franciscus.

Moeilijk

Als reis niet. Ik heb me ook goed voorbereid. Niet alleen fysiek. Ook spiritueel. De afgelopen jaren ben ik lid geworden van een uiterst geheimzinnige spirituele organisatie: BVS. Door velen verguisd maar door mij en een handvol getrouwen in leven gehouden. 

Ik heb vooraf veel gelopen en wist dus wat ik aankon qua kilometers. Daarom waren de dagen van meer dan vijftig kilometer goed te doen. Sommige etappes waren moeilijk. Niet zo zeer door hoogtemeters (de max was 2100) maar vooral door de afdalingen na Bologna. Mijn schoenen waren daar eigenlijk al af. 

Dankwoord

Aan iedereen die me gesteund hebben. Vooral Siska en Chris. Maar ook Minke en alle collega's. Daarnaast was het goed om app's te ontvangen, (vooraf) aanmoedigingsbrieven en mails te krijgen. Ook Pieter, Ruud en Helga wil ik nog bedanken voor alles. In het bijzonder wil ik de reddende engelen van het UMCG bedanken. Zij weten wel waarom. 

En hoe nu verder?

De Fransiskaanse voetreis, de Meraner Höhenweg, de Nibelungensteig en het Southwestcoastpath ga ik de komende jaren zeker nog eens helemaal lopen. Maar nu eerst maar even wat aftrainen in het vlakke Nederland. Het land met de mooie wolkenlucht en de her en der verspreide schaambosjes en humeurige fietsers.

En misschien over 4 à 5 jaar de plas over voor de AT. Santiago zeker niet meer nu ik Rome heb gehaald. Misschien wordt deze site wordt de komende tijd gemetamorfoosd. Per onderdeel van de reis komt er een uivoerige beschrijving om toekomstige wandelaars van dienst te zijn. 

Wandelaar of pelgrim?

Wandelaar hands down. Afgezien van de goeden zijn er toch behoorlijke onbeschaafde zogenaamde 'pelgrims'. Ik zou ze Tokkies kunnen noemen maar dan zou ik die familie beledigen. Misschien is de echte pelgrim er sowieso niet meer sinds de duistere Middeleeuwen verleden tijd.

Nog niet tot ziens; er blijven blogs volgen

En als iemand zich heeft ingeschreven voor de 4daagse in Nijmegen en onverhoopt niet kan --> ik ben je man. 

Opdracht Gretha: #7 De meeste gaten zijn rond