Beton (gehard en gevlochten)

Dit jaar waren er in november twee bijeenkomsten van grote verenigingen op wandelgebied. In Leeuwarden (NGSJ) en in Oudenbosch (Pelgrimswegen). Beide top georganiseerd met hele goede workshops. Zo weet ik nu veel over GPS, Shikoku 88, wandelwegen naar Rome en het ministerie van geluk, welbevinden en plezier. Maar meer weet ik nu over een kleine groep mensen die pelgrimeren naar bijvoorbeeld Santiago en Rome. En dat valt niet in alle gevallen mee. 

Laat ik eerst eens de context schetsen. Veel grijze hoofdjes (ik ook) die een plezierige dag willen hebben. Die allemaal één of meerdere pelgrimstochten hebben gelopen. En zo'n dag ook gebuiken om oude vriendschappen te versterken en nieuwe vriendschappen aan te gaan. En dit is mooi om te zien. Ik geniet daarvan. Maar er zitten ook een aantal vervelende, respectloze pelgrims tussen.

Van die mensen die door sprekers heen schreeuwen (harder, harder) terwijl ze ook vriendelijk de spreker kunnen vragen of die iets harder kan spreken. Of dat ze uit de lezing weglopen/ sprinten om een lunchpakket van de lunchtafel te graaien. Of dat ze zeer verbolgen dat ZIJ geen lunchpakket krijgen (moest vooraf voor worden betaald) en daar stennis over schoppen. Kom op zeg. Rustig aan. Je hebt nog maximaal 15 jaar te leven.

Hoe heb je dat gedaan op je wandeltocht? Doe je ook zo onderweg? Maar omdat ik ik ben, heb ik één van die pelgrims pgezocht en gevraagd wat ze van de pelgrimages (want geen wandeltocht) hebben geleerd. Of ze ook zijn veranderd door de ervaring. Deze persoon was dichter bij zich zelf gekomen (????) en ze gaf aan het leven meer te waarderen. Ze moesten ook vooral wennen aan het leven toen ze weer thuis waren. De gejaagdheid, het moeten en het gedrag van de mensen in het dagelijkse leven. 

Nee, dan ging het op de camino 'x' toch wel anders. Kameraadschap, de sfeer. Daarnaast hadden ze veel bewondering geoogst onderweg voor hun reis. Intussen druk kauwend op hun gratis broodje  (en voor het gemak had ze er maar vier gepakt). Op mijn vraag wat ze nu miste antwoordde ze doodleuk: de meelevendheid met elkaar, het respect. 

Zo zie je maar. Pelgrimeren is goed voor lichaam en geest maar blijkbaar geen garantie voor het laten verdwijnen van betonnen platen die voor iemands hoofd zitten.