Het heeft dit jaar niet veel geregend maar net die ene keer liep ik buiten. Met mijn waterdichte rugzak. Nou is waterdicht niet echt waterdicht. Mijn rugzak was bijna waterdicht. En dat bleek uit het water wat op een gegeven ogenblik toch in mijn rugzak kwam. Een raadsel. Maar dat raadsel werd drie weken geleden opgelost.
Mijn rugtas is een bijzondere rugtas. Ultralicht (350 gram) en gemaakt bij een bedrijfje (mountain laurel designs) in de USA. Gemaakt door Ron Bell, een ervaren thruhiker die al zijn kennis en ervaring heeft gebruikt om tenten en backpacks te maken. Hij weet als geen ander dat je spullen droog moeten blijven en de rugzak lekker licht moet zijn.
Hij gebruikt bij de productie van zijn spullen Cuban Fibre. Superlicht en waterdicht. Een rugzak wordt gemaakt door verschillende stukken Cuban Fibre aan elkaar te stikken en te lijmen. De naden worden dan aan de binnenkant geseamseald door Ron en zijn personeel en het stikwerk wordt door de koper geseamseald. Een werkje dat voor mij als man niet zo aanspreekt want secuur.
Dus ik nam aan dat ik dat niet goed had gedaan. Maar wat bleek: aan de binnenkant was een naad niet goed geplakt. En toen bleek waarom je producten moet kopen bij de liefhebber, een gepassioneerde fabrikant.
Een mail met de uitleg van het probleem en binnen een week was het reparatiesetje opgestuurd. Met wat extra's. Ik blij. Maar ook het bedrijf is blij omdat ik blij ben. Bij hen staat de klant centraal. Daarom is de funtie van Ron Bell ook terecht: Chief Happiness Officer/ Design Minister.
Wat rest is een geduldig werkje. En nu maar hopen dat ik dat kan opbrengen.
Reactie plaatsen
Reacties