Goden hebben een slecht gevoel voor humor. En ze hebben veel keien tot hun beschikking. Heel veel keien. Maar niet het geduld om ze netjes neer te leggen. Eigenlijk zijn de oude Goden eikels. Enorme eikels. Vooral de laatste vijftien kilometer naar de Passo della Futa was een meer een pad voor MTB'ers met een doodswens.
Eigenlijk zou er elke twee kilometer een dependance van de bloedbank moeten staan. Stromen van bloed en slachtoffers met gespleten hersenpannen lagen in mijn verbeelding her en der verspreid. Dat er dan af en toe een klein stukje oude romeinse weg lag, mocht de afschuw niet drukken.
Dit was niet eens zwaar maar heel erg vervelend lopen. Modder, blubber, scherpe stenen, keien, keien en nog eens keien, prikkeldraad en andere onzin. Maar wel weer een ervaring rijker. En weer opgelopen met een nieuwe wandelvriend uit Parma, Gianlucca later ook nog met een groep wandelaars uit Bologna.
Die niet wilden geloven dat ik deze reis voor het plezier ondernam. Er moest nog een reden zijn. Een tweede graads verhoor begon. Wat was mijn hoger doel. Maar ik heb alleen een goed doel. Of twee. En die heb ik pas op het laatste moment (uit schuldgevoel) toegevoegd. Maar dit uiteindelijk toch maar genoemd. Daarna was het gesprek weer wat vriendelijker. Ik heb het vervelend doen dus nog niet afgeleerd. Gelukkig.
Zij stopten allemaal in Madonna dei Fornelli en ik zal hen vandaag mentaal supporteren wanneer ik hier in het zwembad lig. Als de Goden me de komende dagen goed gezind zijn, kom ik dinsdag aan in Florence om dan de Fransiskaanse voetreis te starten. Nog een maand genieten en dan kan het echte genieten thuis weer beginnen.
Tot die tijd zullen nog vele keien volgen. De afstand van vandaag was 43 kilometer. De tweeduizend kilometer komt in zicht. Yeeh.. Tot morgen.
Reactie plaatsen
Reacties