De zelfkant van de samenleving. Dat is een begrip waar ik niet zoveel mee heb. Ik begrijp die term ook niet. Maar dat kan heel best met mijn intelligentie te maken hebben. Ik zit in een hotel aan de achterkant van het station. Een aaneenschakeling van straten met mensen die zo op het eerste gezicht pech in het leven hebben gehad.
Pech om een andere huiskleur te hebben. Pech om het 'verkeerde' geloof te hebben. Pech om zoveel andere redenen. En ik merkte zonet dat ik een echte buitenstaander ben met mijn merino truitje, mijn merino korte broek (we wool the world) en merino ondergoed en mijn merino sokken. Ik voelde me een schaap te midden van wolven. En daar schaam ik me voor.
Ik ben bevoorrecht in het leven. En even had ik het gevoel dat ze dat van me af wilden pakken. Het waren geen blikken van criminele dadendrang maar meer van 'wat doet die achterlijke gladiool hier'. Nou bijvoorbeeld een ijsje kopen, naar de supermarkt en naar een.restaurant. Met echt Nederlands eten. Springrolls, fried rice en crispy duck.
Heerlijk. En waar vind je zo'n uitzonderlijk goed restaurant. Achter het station. Waar echte mensen, elke dag hard moeten werken om de kinderen een kans te geven voor het station te kunnen wonen en werken. Mensen die zich door wandelaars als ik laten bezien en beoordelen.
Want ook ik heb de gave om vanuit één waarneming de juiste extrapolaties te doen.
Vandaag weer over de dijken met gras tot onder mijn oksels. Zo vroeg in het wandelseizoen wordt nog niet gemaaid. Broedseizoen, insecten en reptielenbescherming?
Toen de afslag genomen naar Castel Maggiore. Daar de trein naar Bologna genomen. Mijn spullen naar het hotel gebracht, siesta gehouden (want niet helemaal 100 punten), de trein weer teruggenomen en weer naar Bologna gelopen (7 km). Daarmee kwam het totaal uit op 32 kilometer. Ik weet nog niet of ik morgen een rustdag neem of niet. Tot morgen.
De bovenstaande foto is voor het thuisfront. Zij begrijpen de grap.
Reactie plaatsen
Reacties