Oostenrijkers (dag 50)

Vandaag is het Ruhetag en heb ik weer tijd om een paar lezersvragen te beantwoorden.

De eerste vraag is wat vind je van Oostenrijkers? Dat ik hier nog niks over heb gezegd heeft een reden. Ik vind het een mooi land. De mensen met wie ik te maken heb gehad waren aardig. Maar ..... laat ik het zo zeggen. 

Vroeger op de lagere school en het voortgezet onderwijs had je de kinderen die zeer op zichzelf waren. Je hoorde ze niet en zag ze misschien ook wel niet (en dat is jammer). Van die groep was er altijd één die klikte bij de meester of later de decaan. Je wist nooit echt wie het was maar hij was er.

En dat gevoel heb ik met Oostenrijkers. En ik niet alleen. Ik vermoed dat de Südtirolers zich ook meer identificeren met de Duitsers dan met hun bovenburen. Maar dat is slechts een vermoeden. Oostenrijkers zijn een soort Zwitsers. Heb ik nu elk land in midden europa beledigd? Ik geloof het wel. 

De tweede vraag is van een studente. Of ik al delighters heb meegemaakt in een hotelkamer onderweg. Slechts één keer. Vaak slechts het tegenovergestelde. Was het bed goed dan was de badkamer een puinhoop. Was de badkamer goed dan was het kussen vlokkig. Nergens was de badkamer goed gekit en er was zelfs een badkamer waar ik me niet durfde te douchen. En overal, werkelijk overal was de wifi slecht.

Slechts op één plek was alles goed en kreeg ik daarnaast het drinken en de lunch gratis omdat ik te voet was (de delighter). Kan me dit iets schelen? Mij niet. Ik ben immers relaxt, cool en mellow. Maar ik kan me voorstellen dat wanneer je een jaar hebt gewerkt om met je liefde van je leven en bloedjes van kinderen een mooie vakantie te hebben, je de kwaliteit van het gemiddeld hotel/ pension niet bejubelt.

Je wilt het beste voor je gezin maar krijgt het niet. Huilend val je in slaap, ergernis gaat overheersen. Een scheiding ligt op de loer. En dat alleen door een slecht gekitte badrand en douchedeuren die klemmen. Maar ja zo is het leven. 

De derde vraag is of ik het precies is zoals ik van te voren had verwacht. Nee. Het is beter. Ik had niet verwacht dat ik voorbij Wirdum zou komen. De mensen zijn top (zoals verwacht), het weer was iets minder dan gehoopt maar ook een ervaring. De natuur is glorieus en de ervaringen buitengewoon. Ik had echter op wat meer dieren onderweg gehoopt (marmot, wilde zwijnen, slangen, schorpioenen en het nageslacht van Hannibals olifanten) die me op mijn reis zouden begeleiden. 

Wat vind je het moeilijkste tot nu toe? Om op gang te komen. Ik ben er achter dat ik een diesel ben. Hoewel ik de morgen de mooiste tijd van de dag vind, kom ik maar niet op gang. Vooral het gezeik met steentjes in mijn schoen, kreukels in mijn sokken en niet lekker zittende schoenen (na twintig jaar nog steeds niet) zorgt hiervoor. Na een uur of één of na een kilometer of twintig gaat het prima. 

Wat vind je het leukst tot op dit moment? De natuur. Zonder aarzelen. De ongereptheid, de kleuren, de geuren, de dieren, de rotsen. Alles. Wat hebben we veel om van te genieten (de dominee spreekt).

Maar ook de gesprekken tot nu toe. Een greep uit de onderwerpen: isolatie, geloof, de verkiezingen, de oorlog, Nederland, humor van de Nederlanders (wordt zéér gewaardeerd), songfestival, gehandicaptensport, de geitenfok, koeien, Friese paarden, de economie (werkeloosheid in Italië), rechtsextremisme, het niet hebben van treinkaartjes dus stelen (met vluchtelingen) en Erdogan. Onderwerpen genoeg dus. 

Wat ik ook heel mooi vond waren de kaarten en brieven en goede wensen die ik vooraf kreeg van vrienden. Ik heb ze meegenomen en vaak gelezen. Dat deed me goed. De brief van mijn vrouw, de sigaar van mijn broer en de kleine affirmatiekaartjes neem ik mee naar Rome. De rest gaat weer terug naar Nederland na dit weekeinde. 

Ben je een echte pelgrim? Nee. Absoluut niet. Ik ben een reiziger. Ik ben heel benieuwd wie wel een pelgrim is. Moet je Rooms Katholiek zijn om te pelgrimeren naar Rome of Santiago? Ik ben wat dat betreft pragmatisch. Als ik straks een rij kan omzeilen voor een kerk in Florence of Rome met het pelgrimspaspoort dan doe ik dat. Ik ben niet op stempeljacht en niet op zoek naar wifi. Toch ben ik een soort Belgrim: zie blog. Maar ik ga elke dag naar een kerk om daar een halfuurtje te zijn. 

Kan je rugtas lichter? Bijna niet. Maar mijn jas, een t-shirt, een korte broek, een rugzakpouch, mes gaan ook terug. De lange broek heb ik ergens onderweg al achtergelaten. Daarnaast wil ik niet dat de Italiaanse natuur afbrandt door mij (dus gasbrandertje en pannetje gaan ook weg na Bologna). En salami hoef ik niet te snijden. Daar heb ik tanden voor. Zo deden ze het vroeger in de steentijd ook: na de salamijacht werden de worsten met de handen gewurgd en opgegeten. Dat kan ik ook wel denk ik. 

Heb je ook boekjes mee? Vanaf nu wel. Een kaart van de Via degli Dei en het neiuwe boekje van de Fransiskaanse voetreis. Is dit nodig? Waarschijnljk niet maar het kan geen kwaad. En als ik een pagina gehad heb, scheur ik m uit het boekje. Dat is iets mentaals. Hoe dunner het boekje des te dichter ben ik bij Rome. 

En nu is het Schluß. Tot morgen of over een paar dagen. Vandaag gelopen: genoeg maar niks van de route.