Plan Zuid (dag 47)

Vroeger had je behoorlijk veel creatieve ambtenaren in Winschoten getuige de namen van de nieuwbouwwijken; plan noord en plan zuid. Dus geen kekke namen als Techum of De Klamp. Ligt het aan mij of ruik je bij die laatste naam de schimmel en bedorven oesters? Maar goed ik ben opggroeid in plan zuid. En daar moest ik opeens aan denken. 

Vanuit Schlanders nam ik de 'zubringer' naar de Vinschgauer Höhenweg. En die vijf kilometer waren zwaar. Een gemiddeld stijgingspercentage van 14 procent met uitschieters van boven de 40. Ongeveer als een trap zonder treden. Hier heb ik twee uur over gedaan. Zonder pauze.

En toen kwam opeens het punt dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Dit kwam doordat ik aan vroeger moest denken. Twee zussen en een broer (mijn vader) die met hun gezinnen naar plan zuid verhuisden. De aanhang is er niet meer dacht ik opeens.

Oom Jan, zachtaardig en ijzersterk met getallen. Een rekenwonder waar ik toch wel mijn plezier in raadsels en cijfers heb gekregen. Oom Geert, vol humor en een bikkel, een doorzetter en natuurlijk mijn moeder ook vol humor en liefde.

Drie mensen uit drie gezinnen die mij allemaal mede gevormd hebben. Dank jullie wel, Annie, Jannie, Johannes, Erik, Siska, Antko, Jaap en Anika. 

Ik zat er fysiek zo doorheen maar zo'n gedachte helpt je dan die berg op. En dat is iets waarnaar ik zocht. Door vermoeidheid brokkelen muren af naar de diepste krochten van het brein. Daar waar mijn herinneringen zitten. En dat is lekker. Dat geeft moed en nieuwe inzichten.

Dat zoiets de toekomst niet kan voorspellen is mooi meegenomen. Want het werd nog een tikkeltje zwaarder. Maar mooi! Mozes kriebel wat mooi. Langs watervallen, beekjes, door bossen, langs afgronden. Ik kan me niet voorstellen dat het nog mooier wordt. 

Op het hoogste punt (1740 meter) had ik twaalf kilometer gelopen in vier uur. Daar werd ik even in de verleiding gebracht om met de kabelbaan naar beneden te gaan maar toch maar door. Met veel afdalen. Heel veel afdalen. Steil afdalen. Mijn knieen en enkels houden het wel maar vandaag twijfelde ik even aan mijn sluitspier. Houdt die het wel?

Sommige stukken waren zo steil en zo glad door smeltwater dat ik echt met handen en voeten, voetje voor voetje naar beneden moest. Ik wist niet eens dat er zoveel keien waren op de wereld. En ze lagen allemaal hier. Op dit pad. Vier uur lang. Wat een heerlijke pijn. Ik heb liezen, ik voel mijn bovenbenen en mijn voeten schreeuwen het uit.

Maar dat is het mooie van wandelen; morgen is dat voorbij en ga ik misschien een etappe doen van de Meraner Höhenweg ('der Schlucht der 1000 Stufen'). Ik ben benieuwd. 

De uiteindelijke afstand vandaag was 28 kilometer tot Naturns. En daar heb ik uiteindelijk 10 uur over gedaan. Afzien dus (even wat bewondering aftroggelen). Foto's van vandaag en gister plaats ik later. Tot morgen.

Opdracht foto/ collage 'cirkel' #2 voor Gretha