Grover (dag 34)

Vanmorgen richting Donauwörth gelopen vanuit Harburg. Direct steil omhoog langs de burcht en vervolgens verder via de Romantische Straße. Een kort dagje om een paar nieuwe schoenen te kopen. Het gaat me pijn doen het oude paar morgen te laten staan. Zielig. In een hoekje. Zachtjes huilend. 

Deze avond in het hotel Eveline en Alex ontmoet die de  Swäbisch Alb route lopen. Tijdens het gesprek bleek de wereld weer erg klein. Ooit dezelfde werkgever en we kennen dezelfde mensen. Geinig. Heel veel plezier de komende dagen. 

De gelopen afstand vandaag 21/ 1039 kilometer

Lezersvragen

Een korte dag dus ook voldoende tijd voor lezersvragen. De eerste vraag is of ik wel geniet. Man ik geniet me te pletter. Ik geniet zoveel dat ik me elke dag uitgeput in slaap huil. Zoveel indrukken kan een brein maar moeilijk verwerken. 

De tweede vraag is of ik me niet verveel onderweg. Zie eerder antwoord maar ik ga hier graag wat verder op in. Gisteren liep ik door een bos. In het begin zag ik de zon nog door de bomen schijnen. Later bijna niet meer. Het werd ook stil. Geen roekoe van de koekoek meer. Geen getjilp. Stil. En was het nu ook kouder? En zie ik dat goed?

Er komen me zes vogels tegemoet. Geen vijf. Geen zeven. Zes. Die in een V-vorm op me af komen lopen. Merels. En ze zien er gevaarlijk uit. Tanden blikkeren. De veren met gel bewerkt. En hoewel de opkomst dramatisch is, duurt het wel even voordat ze bij me zijn. Die korte pootjes hè. 

Wanneer ze bij me zijn, zegt de voorste merel: 'Geef je zelf geen spijt en geef me je doekoe'. Dit was dus serieus. De nederhopmerels hadden volgelingen in het Fränkische. 'En anders wat?', stamelde ik. En ja hoor: overleg. De merels bogen zich naar elkaar en af en toe keek een merel vuil over zijn schouder..... Dus nee, ik verveel me niet. 

En daarmee is de derde en laatste lezersvraag ook direct beantwoordt: 'Neem jij wel regelmatig je medicijnen?'. Ja, elke dag maar ik denk dat de hoeveelheid werkzame stof niet helemaal klopt. 

Spreuk van de dag