Terwijl de mussen van het dak vallen in Nederland probeer ik vandaag in een iets minder warm Turkije een stukje te wandelen als voorbereiding op het Pieterpad. De voetzooltjes worden anders te zacht door het zee- en zwembadwater, niet waar?
Na een ontbijt voor koningen vertrok ik om 0800 uur richting Turgutreis, een klein stadje vlakbij Bodrum. De bedoeling was om bij aankomst een dolmus terug te nemen. Maar na 11 kilometer wandelen, kwam de overmoed. En besloot ik terug te lopen.
Vanuit het hotel (Kefaluka) is het eerst steil omlaag en dan weer omhoog door Alkaylar. Langs de doorgaande weg. Weinig voetpaden of trottoirs. Maar het verkeer houdt wel rekening met een wandelaar.
Wat opvalt is dat de mensen zo vriendelijk zijn. Veel groeten en lachen. In Friesland is dat soms wel anders waar de verbeten grijshoofdige 'Tjerkebiksfietsers' je soms proberen van de sokken te rijden. Immers fietsers staan hoger aangeschreven in de hemel dan wandelaars. Maar goed.
Na de doorgaande weg veel over de stranden gelopen. Met af en toe weer een heuvel op en af. Na minder dan twee uur doemde daar de haven op en direct er na Turgutreis. Een stadje dat leeft van het toerisme maar wel een gezellige sfeer heeft. Er zijn veel winkeltjes met nepmerkkleding en -horloges en dergelijke.
Even pauze in een park en toen maar besloten om terug te lopen. 11 kilometer stelt immers niet zoveel voor. Het was inmiddels al wel een graadje of dertig. Dat ik mijn oude vertrouwde MOAB ventilators niet aan had, merkte ik al wel: warme voeten en wat last van wat knellingen aan de zijkant van de voeten. Typisch een gevalletje kpGP (kleine pijntjes, grote pijntjes).
's Morgens gelukkig wel voldoende water meegenomen. Het was dorstig weer. Halverwege nog een colaatje of twee bij een strandtent gedronken en de voeten gekoeld in de zee. Eigenlijk is dat mijn omschrijving van gelukzaligheid. Maar daarna weer verder heuvel op en heuvel af. En daar waar kon langs de zee gelopen.
Maar ik merkte wel dat ik nog niet zo ervaren ben om met grote warmte te lopen en vooral het laatste stuk was erg zwaar. Ondanks dat de hele wandeling slechts 21 kilometer was. Vooral de laatste heuvel was killing. Echt. Een paar honderd meter voor het eindpunt een halfuur pauze genomen.
Maar weer van alles geleerd (minder snel lopen) en de beloning was er ook naar toen ik om 1300 weer terug was: een heerlijk stuk honingmeloen. En een glas bier. Een heerlijk koud glas bier. Met van die druppels die aan de buitenkant van het glas naar beneden parelen. Puur geluk dus.
Reactie plaatsen
Reacties